Onlangs zijn er op een kantoor waar ik soms werk spullen verdwenen, van een aantal collega’s en van mij. Ze zaten in verhuisdozen met de namen van de eigenaren erop. Omdat iemand vond dat die spullen ergens niet hoorden, zijn ze hoogstwaarschijnlijk weggegooid. Ik heb daar – letterlijk – een paar nachten slecht van geslapen. Het zijn maar spullen, en van mij niets echt onvervangbaars, maar ik had ze nog willen gebruiken en nog jaren kunnen gebruiken. Als tenminste niet iemand had gezegd: “Gooi maar weg.” Misschien ben ik daar nog wel het meest boos over. Die achteloosheid met spullen van een ander. En dat dan nergens een belletje gaat rinkelen en even iemand de moeite neemt om te bellen of te mailen, wat ik zelf wel doe in zo’n situatie.
Ik besef dat dit klein leed is als je het vergelijkt met wat anderen nu doormaken, maar het geeft me misschien een ietsiepietsie begrip voor wat zij voelen. Ik haast me erbij te zeggen: op heel kleine schaal, en eigenlijk totaal niet vergelijkbaar met situaties waarbij mensen alles kwijtraken wat ze hebben. Die alles verliezen of moeten achterlaten omdat het een boze buurman betaamt om bommen te gooien op woonwijken. Die alles verliezen omdat er nu op veel plaatsen bosbranden en natuurbranden zijn, ook waar die nog niet eerder voorkwamen, en die, waar ze eerder al wel waren, nu veel heviger zijn dan vroeger. Zelfs in de buitenwijken van Londen zijn vorige week hele huizenblokken weggevaagd, bij temperaturen van rond de 40 graden Celsius. Onvoorstelbaar, zowel de snelheid van de klimaatverandering als de gevolgen ervan.
En wat als er niet alleen spullen verloren gaan, maar ook levens van mensen en dieren, en van hele ecosystemen?
Oorlog is ook niet goed voor de natuur. Dat geldt voor Oost-Europa, maar bijvoorbeeld ook voor de moerasgebieden in het zuiden van Irak in de tijd van Saddam Hoessein. Daarbij gaat het niet zozeer om achteloosheid, maar om het volstrekt negeren van belangen van andere partijen, ten gunste van een vermeend voordeel op de korte termijn voor jouzelf. Tot op zekere hoogte doen we dat allemaal, onze eigen belangen voorop stellen. Maar hoe hoger je positie, des te belangrijker om erop te reflecteren. En ook voor ons in het rijke West-Europa geldt dat we bevoorrecht zijn, hoog in de boom zitten. Waarom zou je jezelf vergelijken met mensen die nóg rijker zijn, die nóg meer hebben dan jij? Je kunt ook terugkijken naar je voorouders, en in veel gevallen zelfs naar je grootouders, om mensen te zien die het materieel gesproken moeilijker hadden. Die een zwaarder leven hadden, in kleinere huizen met grotere gezinnen, met minder kansen op gezondheid en minder kansen op nog veel meer dat wij vanzelfsprekend achten. Lughnasadh gaat over ‘opoffering’ maar is het werkelijk een offer om terug te gaan naar de levensstandaard van 1995, of van 1975?
Een thema in dit nummer is verbinding of juist het gebrek daaraan. ‘Oud nieuws’ begint met de verdeeldheid in de Verenigde Staten en Gus diZerega schrijft over een onderwerp waarover de meningen nogal verdeeld zijn. We plaatsen dit artikel om een context te geven zodat u zich er zelf een mening over kunt vormen.
In het verslag over de vollemaanwandeling van Loes staat juist ‘Verbinding’ centraal en in mijn stuk over de zon gaat het over ‘het verenigingen van de (schijnbare) tegenstellingen’ als de opdracht die nu moet worden uitgevoerd. Een doordenkertje.
Ik wens u allen verbinding met elkaar, bij het vieren van Lammas of Lughnasadh en in de maatschappij, ook internationaal. Of je nu op vakantie bent of bij huis, open je ogen om te zien wat er speelt en besteed tijd aan reflectie. Daarmee zijn we toch weer terug bij de maan!
Blessed be!
Jana.
Inhoudsopgave / Index Lammas 2022.
NB Wil je een artikel schrijven voor Wiccan Rede? Vraag dan de richtlijnen voor auteurs op!