Krassen op de ziel
De winter heeft sporen getrokken in het gras, op de heuvel in het park. Als je er zo langs loopt, zie je alleen beschadigingen. Lange rechte strepen waar het zand te zien is, waar nu geen gras groeit. Erosie. Het ziet er treurig uit nu, in de avondschemering van een sombere dag in februari. ‘Krassen op je ziel’ is de uitdrukking die het beeld bij mij oproept. Een mens in rouw denkt eerder in termen van pijn, ziet vaker de schaduwkant van de dingen. Een rouwende leeft in zekere zin in schaduwland. Het leven heeft zijn kleur verloren. Alles lijkt grauw. Het perspectief is weg. De horizon niet in zicht, of beter gezegd: niet in beeld. Want het is er wel, maar je ziet het niet. Je blik is naar beneden gericht, of wordt zelfs naar binnen getrokken. Niets is meer belangrijk dan dat ene, dat gemis. Er is spijt om wat er niet goed is gegaan, wat beter had gekund. Verdriet om alles wat niet meer is, wat niet meer komt, niet meer kan. Soms ook boosheid, omdat je in de steek bent gelaten, omdat je alleen achterblijft met de puinhopen. En dan daar weer spijt om, om die boosheid.
Maar als je even afstand kunt nemen, op een moment dat je weer even kunt ademhalen, dan kan dat beeld kantelen. Die sporen in het gras, die komen van het sleeën in de sneeuw, een paar weken terug. Toen je langs het park liep, zag je ze in de verte: tientallen kinderen die daar plezier hadden met z’n allen. Die goed ingepakt op hun kleurige of houten sleetjes de heuvel op liepen met hun slee, en naar beneden suisden, keer op keer. En die tussendoor sneeuwballen gooiden naar elkaar en naar hun ouders.
En als je afstand kunt nemen van het recente verleden, van de ziekte en het verdriet, dan komen de beelden weer terug van daarvoor. Van een rijk leven, van samen lachen en dansen en muziek maken, en van serieus en stil bij elkaar kunnen zitten. Voor ieder eigen beelden, eigen herinneringen. Maar ook gezamenlijke. Want hoewel ieder nu op haar eigen manier door de schaduwen is getrokken, zijn we lid van een hechte gemeenschap. Het was een beetje op de achtergrond geraakt, in de winterse kou, maar toen de schok het grootst was, was de saamhorigheid ook heel groot.
Aan de andere kant van de heuvel blijken de crocussen uit te zijn gekomen. Aan het einde van het pad staan een paar boompjes uitbundig te bloeien, met kleine gele bloemetjes op het kale hout. Lentebodes. De eerste signalen dat het toch weer zomer gaat worden. Het duurt nog even, en er zullen nog sombere dagen komen. Maar de dag komt dat we gezamenlijk het bos ingaan, en daar gaan picknicken en cake eten. Ter herinnering aan onze vriend. En om te vieren dat we een gemeenschap zijn en blijven.
Jana.
P.S.
– We bedanken iedereen voor de condoleances, de mailtjes, berichtjes op het forum en op Facebook, reacties op deze site, enzovoorts. Dat deed ons goed.
– Het overlijden van Merlin brengt ook een aantal praktische problemen met zich mee. Technische problemen: hij onderhield de websites: die van Silver Circle, van het forum en van Wiccan Rede. Hij deed de administratie, en bij hem kwamen de bestellingen en de meeste mails binnen. We zijn alles aan het uitzoeken en oplossen, maar vragen uw geduld. Vanwege de grote hoeveelheid spam die er blijkbaar ook binnenkomt, durf ik hier geen mailadressen te plaatsen, maar als u naar Jana of Morgana mailt bij Silver Circle, kunnen wij kijken wat we voor u kunnen doen. Een reactie hieronder kan ook: zet er dan even bij dat het privé bedoeld is. (De reacties worden pas zichtbaar voor publiek als ze door de redactie worden goedgekeurd.)
(Bij een reset van de website zijn de reacties onder dit artikel verdwenen).