Beltane, het feest van de samenkomst van alle tegenstellingen

Ik moet toegeven dat ik wel een beetje zenuwachtig was toen ik aanbelde bij het Gemeenschapshuis waar ik had afgesproken met de bisschop.

Hij en ik waren samen gevraagd om het huwelijk in te zegenen van twee mannen, waarvan eentje oudkatholiek priester was en de ander een heks.

Het stel zelf had al met de bisschop apart en met mij apart gesproken en iedereen vond het een reuze leuk plan om een volkomen gemengde huwelijksplechtigheid te houden. De fasen van de klassieke rituelen – reinigen, verbinden met elkaar, focussen via een verhaal, zang, kaarslicht – komen ook eigenlijk prachtig met elkaar overeen, zagen we tijdens het vergelijken van de twee traditionelere ceremonies. Daardoor bleek het helemaal geen punt te zijn om ‘om en om’ een stukje hekserij en een stukje oudkatholiek ritueel te doen.

Toch zette ik me schrap toen de bisschop maar meteen van wal stak met een aarzelend: “Even over dat eh… springen over een bezem he…” Pijlsnel bedacht ik vast wat argumenten om hem ervan te overtuigen dat dat echt niet geschrapt kon worden. De twee mannen waar het om ging keken hem afwachtend aan.

“Ik dacht: zou het een bezwaar zijn als ze ook over mijn staf springen?”

Iedereen lachte. “Na elkaar? Gelijke hoogte, of steeds wat hoger?” Of nee, een heel parcours uitzetten waar ze overheen zouden moeten springen! En dan tot slot over het altaar heen! De stemming zat er dus uitstekend in. We besloten dat ik de bezem naar de bisschop zou aanreiken en hij de staf naar mij en dat we dan beiden in dezelfde hand die twee staven – ook zo passend voor een herenhuwelijk – klaar zouden houden voor de sprong van toen naar straks.

“Leuk!” zei de bisschop. “Ik heb ook al eens met een imam een dienst gedaan, maar toen kon ik helemaal niet verstaan wat hij zei. Jammer, want het klinkt allemaal zo mooi. En toen ik eens een dienst deed bij een islamitische begrafenis viel het me op dat de christenen allemaal maar zo’n beetje in de lucht staarden, terwijl de moslims een veel respectvollere houding hadden tijdens de dienst. Zij baden zelfs mee, met hun eigen gebeden, terwijl veel christenen maar wat prevelden. Oh, en die andere keer… Dat was een huwelijksinzegening en een doop tegelijk van boeddhisten. Ook heel mooi. Met bloemen en fruit… En jij? Werk jij veel samen met anderen?”

Het schaamrood steeg me naar de kaken. “Eh… er zijn binnen de hekserij eigenlijk wat verschillende stromingen,” hakkelde ik een beetje binnensmonds. Maar de oplettende bisschop had me wel degelijk gehoord. En begrepen.

“NEE!” riep hij uit. “Wil je zeggen dat er daar ook van die bekvechterij is over wie er gelijk heeft en wie de juiste leer verkondigt?”

“Zoiets ja,” zuchtte ik. “Je hebt natuurlijk Gardnerians en Alexandrians. En dan heb je de Erfheksen en de Mysteriescholen, de Dianics en eigenlijk horen de Asatru, de Druïden en de Sjamanen er toch ook wel bij, als heidenen. En de club waar ik me zelf het meest thuis bij voel: Reclaiming.”

“Gunst,” zei de bisschop hoofdschuddend. “Precies zoals binnen het christendom dus.” Ai. Dat kwam hard aan.

“En werken die onderling dan wel samen?” Ik schudde mijn hoofd en keek om me heen. Hier zat ik in een oudkatholiek Gemeenschapshuis, waar iedereen welkom was. Zelfs heksen. Er werd nog mee samengewerkt ook. En wij, van al die verschillende stromingen die allemaal gebaseerd zijn op alles wat leeft en bezield is en een eenheid vormt met elkaar in de natuur van mens, dier, plant, rivier, berg en vuur, wij kunnen nog niet eens digitale Gemeenschapshuizen in stand houden zonder elkaar met bezems, bokalen en pentagrammen de hersens in te slaan. En dat terwijl het juist zo inspirerend is om de cirkel te trekken met heksen uit verschillende richtingen. Zoals de windrichtingen verschillend zijn, vullen ook al die stromingen elkaar juist reuze mooi aan. Met dank aan de godin en een aantal van Haar Nijvere Helpers heb ik het een paar keer meegemaakt en koester nog steeds die ervaringen en hoop op meer daarvan. Een enkele opgetrokken wenkbrauw over een andere tekst, een vreemd gebaar, een onverwachte rituele wending is helemaal geen ramp. Je bent toch samen in de cirkel en samen wandel je gemakkelijker de Godin tegemoet dan in je eentje.

“Het maakt mij eigenlijk helemaal niet uit hoe mensen het goddelijke ervaren,” besloot de bisschop. “Als ze het maar herkennen in elkaar. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? We zijn allemaal begonnen met een goddelijke vonk.”

Okee, de christenen hebben heel wat heidense rituelen geannexeerd van ons. Maar misschien kunnen we ook nog wel het een en ander van hen leren. Misschien moet ik de bisschop maar eens uitnodigen voor een inspirerende workshop over wederzijds respect en samenwerking en zo. Kom jij ook?