Offeren

Yoeke Nagel worstelt hardop met zichzelf, haar geliefden, de wereld en de goden.
Zij is interheksueel met wortels in de Reclaimingtraditie.
www.yoekenagel.nl

“Ik wil graag een leuke man. Niet te oud, sportief uiterlijk, spirituele belangstelling, moet van honden houden en eh… seksueel monogaam. Actief seksueel monogaam. Met mij.”
“Oké, helder. Borsthaar?”
“Geen probleem. Ja, niet te veel natuurlijk, maar een paar krulletjes is juist wel leuk.”
“Geld?”
“Nou, hoeft niet per se, maar wel zo dat hij geen schulden meebrengt of zo, dat trek ik niet.”
“Check. Dat is dan twee kippen, een zelfgeknutseld stropoppetje, een week geen alcohol drinken en een rode kaars graag.”
“Oei… Ik heb alleen een geit bij me!”
“Hm. Geen waxinelichtjes op zak toevallig, dat je kunt passen?”
“Nee sorry, eh… laat me even op mijn balkon-altaartje kijken… Nee, ik was er al bang voor, alleen nog een bosje witte salie en een Tarotkaart.”
“Welke Tarotkaart dan?”
“Staven Zes, Rider Waite.”
“Oh die. Nee dank, die heb ik al. Dat schiet niet op. Nou, vooruit. We maken het af op de geit en de salie. Maar die monogamie valt dan wel af.”
“Snap ik. Hartstikke tof dat we het zo kunnen regelen evengoed. Bedankt hoor, Godin.”
“Ja ja, ’t is al goed. Ik ben ook gek ook dat ik op dit soort voorstellen in ga… Die offers van tegenwoordig zijn ook niet meer… Je moet nog maar afwachten of zo’n geit wel horens heeft ook nog en die salie zal wel bespoten zijn ook… mopper mopper mopper… Nou, vooruit. Steek die geit maar in de fik, salie erop, dan is het rond.”

Wie een breedbeeldtelevisie wil hebben gaat naar een breedbeeldtelevisiewinkel, zoekt zo’n ding met een beetje redelijke prijs, betaalt en pakt ‘m mee. Klaar. Je zet thuis de oude tv aan de weg om ruimte te maken en hop, nieuwe er in.
Wie iets vraagt van de goden moet ook iets offeren, dat is duidelijk. Je levert iets in van waarde, met als doel iets terug te winnen wat een nog grotere waarde heeft; het principe van offeren. Een verzoek aan de goden ligt meestal in de sfeer van het verhogen van levensgeluk. Daar mag je wat voor over hebben. We vragen Hen om gezondheid bijvoorbeeld, om een leuke man m/v, om een interessante baan, om een kind, een huis, nieuwe kat of veilige thuisreis. In tegenstelling tot breedbeeldtelevisiedeals is zo’n offer aan de goden vaak tweeledig. Je biedt iets aan wat je dierbaar is om Ze te laten weten dat je het echt echt meent, dat je gerust wat voor Hun Inzet over hebt, dat je dankbaar bent voor de hulp die Ze je gaan bieden bij het bereiken van je vraag. Vergelijk het met het geld dat je betaalt voor de breedbeeldtelevisie en de fooi voor de monteur die ervoor zorgt dat ie werkt.
Het tweede aspect van zo’n offer brengen is dat je ruimte maakt voor iets nieuws. Je offert iets op uit je veilige leven, liefst al als toenadering naar de richting waaruit dat nieuwe zou moeten komen, zodat er beweging mogelijk is. Je kunt immers niet vasthouden aan hoe alles altijd al was, als je een drastische verandering vraagt aan de goden. Je offer maakt zogezegd het bed op voor het ontvangen van het werk van de goden. Je bent er klaar voor, je hebt er al voor geleden. Een offer aan de goden brengen is de geestelijke variant op het bij de weg zetten van je oude tv. Behalve dan dat de goden nooit genoegen nemen met iets wat toch al niet meer werkte. Het moet pijn doen om er afstand van te doen, dat offer, anders heeft het geen waarde voor Hen.
Terecht, zeg ik. Je hebt er immers uitgebreid over nagedacht wat je, gewikt en gewogen, op je verlanglijstje zette en dat is zelden iets kleins. Trouwens, vroeger lagen de prijzen voor godenwerk nog aanmerkelijk hoger dan tegenwoordig, denk ik wel eens. Vroeg je als molenaarsdochter om een prins, dan betaalde je glashard met je eerstgeborene, maar dan had je ook wat.

“Zeg! Ik wil m’n geit terug!”
“Oh? Die heb je toch geofferd aan Me?”
“Ja, maar dat was zodat ik een leuke man m/v zou krijgen en die heb je me niet gestuurd. Dat is niet eerlijk.”
“Niet eerlijk? Mens, Ik snap niet waar je het over hebt. Maar dan ook echt. Wat is dat dan, eerlijk?”
“Dat je iets belooft en dat je het dan ook doet. Dat is eerlijk.”
“Ik heb niks beloofd.”
“Je hebt wel mijn geit en de salie gekregen.”
“En jij hebt je leuke man gekregen.”
“Echt niet!”
“Echt wel.”
“Echt… Wacht. Wie dan?”
“Zucht. Het was die jongen die schoonmaakt in het verzorgingshuis waar je oma lag. Viriele vent, superknap, windsurfer, emotioneel volwassen, over zes jaar een goedlopend eigen bedrijf als hondentrainer. En hij had nog Reiki 2 ook. Extraatje.”
“De jongen die… Wat heb ik daar nou aan! Ik kwam nooit bij mijn oma!”
“Nee.”
“Dan kon ik ‘m toch ook niet ontmoeten?”
“Nee.”
“Wat is dit toch weer voor logistieke warboel bij jullie! Weet je wat ik doe? Ik zweer je af! Ik wil niks meer met jullie te maken hebben, jullie maken er een zooitje van! Jullie zijn meedogenloos en grillig en kwaadaardig en en en… onmenselijk!”
“Oké, oké, dan niet. Maar vertel mij dan nog even dit: wat moet Ik in vredesnaam met een geit?”

Met dank aan iedereen die digitaal meedacht over wat ‘offeren’ is.
© foto’s: Yoeke Nagel