Thema: Trouw zijn aan jezelf
Op 4 mei (dodenherdenking) is het Beltaine en volle maan van de Havik. Net als met Samhain zijn deze nacht de sluiers tussen de werelden van de doden en levenden dun… wat een mooi moment om onze doden te herdenken.
Maar het is ook de tijd van het jaar dat de Havik weer aan land komt. Tijdens volle maan van de Klif (Samhain) ben ik van het vaste land los gekomen om richting water te gaan. Ik ben nooit zo’n springer geweest, ik heb altijd de wind onder de vleugels gevoeld… opstijgen en gaan! En met Beltaine komt het vaste land weer in zicht! Het water heeft het afgelopen donkere jaargetijde weer voor verdieping gezorgd. Oude struikelblokken ben ik weer tegengekomen, ik ken ze ondertussen en ieder jaar beloof ik mezelf ze achter me te laten… Soms lijkt het of ik in steeds dezelfde kringetjes ronddraai. En het is waarschijnlijk handiger om mijn struikelblokken te omarmen dan om ze kwijt te raken 😛 Accepteren wie ik ben met al m’n hersenspinsels erbij 🙂 Het is gewoon beter om lief te hebben dan om in het verzet te zitten… ook als het je eigen minpunten betreft. In de Modron-agenda van dit jaar staat het zo mooi: ”Geloof in jezelf en maak het licht van vandaag groter dan de schaduw van je verleden”. Zo, dat mag gezegd… helemaal passend bij deze prachtige maan!
Volle maan van de Havik, woensdag 14 mei 2014
Ik heb weer zin in wandelen! Het heeft twee weken geregend, alles is vochtig en doorweekt. Sinds gister is het droog. Het is wel koud ’s nachts, tot vorst aan de grond aan toe. Ik wil heel graag het bos in z’n volle glorie meepakken vandaag, dus om 19.00 al op pad.
Omdat ik snel in het bos wil zijn pak ik de auto en parkeer ‘m bij de grote plas aan de rand van Zwolle. Ik heb m’n hoge wandelschoenen aan gedaan en natuurlijk is mijn wandelstaf mee. Vorige keer zonder m’n hazelaarstaf gewandeld… zo vreemd, voelt heel alleen. Ik heb haar niet meer nodig om te steunen, mijn hielspoor is zo goed als weg en naar festivals vergeet ik haar gewoon. Maar nu heb ik haar wel nodig, ze hoort bij mijn vollemaanwandelingen. En de Hazelaar staat voor wijsheid, iets wat ik altijd hoop te vatten op mijn wandelingen… of tijdens het uitwerken van mijn wandelingen op papier. En eerlijk is eerlijk, tijdens het klimmen in het bos (het is hier behoorlijk heuvelachtig op de voormalige vuilstort) is een derde been erg makkelijk! En even voor me uit prikken in het donker op het zompige pad is ook heel handig! Met gemak zak je hier tot over je enkels in de modder weg!
Dus, hop op pad met m’n staf! Op weg naar het bos komen mij allemaal stelletjes tegemoet op weg naar huis (zou het iets met Beltaine te maken hebben of zijn de mensen gewoon blij dat het eindelijk prachtig weer is om te wandelen en doen ze dat over het algemeen liever samen?) Juist nu de mooiste tijd van de dag aanbreekt verlaten de meeste mensen het bos. Op het bordje bij het bos staat ook dat je na zonsondergang niet meer in het bos mag zijn… pppffttttt! Tuurlijk ben ik heel blij dat iedereen opzout… lekker rustig! En daar kom ik nu juist voor. En ook met deze volle maan kom ik altijd genieten van de nachtegalen. In mei zijn de mannetjes altijd heel druk met zingen. Ze werken dan aan hun eigen plekje om straks de vrouwtjes te verwelkomen. Die zullen dan de mannetjes met de beste noten op hun zang en natuurlijk de beste ‘crib’ uitzoeken 🙂
Het uur voor de zonsondergang is het gouden uur, het licht is dan zó mooi. Alles is dan betoverd, de rietvelden zijn goud, het water is donker, de lucht krijgt alle kleuren en het groen is magisch. Als hobbyfotograaf ben ik verzot op de ochtend en de avond. En het moment in de schemering dat alles in 50 tinten grijs verandert… ik blijf dat moment het meest magische moment van de dag vinden. Als de kleuren vervagen en ik me afvraag… ”Zie ik groen of weet ik dat het groen is?” Dat moment heb ik nog nooit kunnen ‘pakken’ 🙂
Maar voorlopig is het nog helder en zonnig. Ik loop het pad naar het bos door, richting water, richting haventje, richting rietvelden en betoverende luchten. De donkere lucht rukt op en drukt het zonnige steeds verder weg. Even lijkt het weer te gaan regenen, een dreigende zwarte lucht trekt langs de monding van de Vecht. Aan de voet van de dijk staan de schapen met hun halfwas lammeren heerlijk te grazen. Wat moet het fijn voor deze schapen zijn om hier op te mogen groeien! Mals gras, veel schaduw, stromend water en een eigen stalletje. Wat de lammeren te wachten staat is hun onbekend…
De brandnetel en het fluitenkruid staan hoog aan de kanten van de holle weg die leidt naar het haventje en kolk. Door het hoge gras baan ik mezelf een weg naar het Zwarte Water (een zij-arm van de Vecht). Wat een bloemenzee ontdek ik daar aan de oever! De rode klaver, de koekoeksbloem en de dotterbloem zet ik op de foto, wat zijn ze prachtig en met zovelen! De rode klaver staat in de Keltische cultuur voor bekoorlijkheid en vruchtbaarheid (mooi zo met Beltaine), de koekoeksbloem staat symbool voor een nieuwe liefde “Ik zou je graag beter leren kennen” (ja, kom maar op Beltaine!). En de dotterbloem – in het Engels ‘Kingcup’ – staat symbool voor ‘ontvangen’, wat een prachtig boeket! En dat doet me denken aan de bloem die ik de vollemaan van de Havik dit jaar zou willen schenken. Andere jaren zijn de gele lis, het driekleurig viooltje, het speenkruid, de pinksterbloem en de moerasspirea al geschonken. Zo mooi dat zich ieder jaar weer een andere bloem aandient. Toen ik in de tuin aan het onkruid wieden was kwam ik onze aronskelken tegen, die staan er zo mooi bij… “Zou ik die schenken dit jaar?” De aronskelk staat (in de Chr. Middeleeuwen) symbool voor Maria. En de naam van deze maand Mei is afgeleid van Maia, een Griekse Godin, de oudste dochter van Atlas en Pleione. Maia betekende moeder / vroedvrouw en is zo verbonden met Maria. En in Portugal staat de aronskelk in het midden van een bruidsboeket, zij vormt het hart van het huwelijk. Toen wist ik nog niet dat ik zulke prachtige bloemen op mijn wandeling tegen zou komen. En nu, achteraf googelend, wat passen ze prachtig bij Beltaine!!
Ik geloof dat ik dit jaar een prachtig boeket samenstel van koekoeksbloem, dotterbloem, rode klaver en in het midden een aronskelk! De aronskelk die symbool mag staan voor het heilige huwelijk, het huwelijk dat voltrokken wordt met Beltaine. Het huwelijk van het mannelijke en vrouwelijke in mij. En een huwelijk van het lichte en donkere in mij. Een huwelijk dat symbool mag staan voor een innerlijke balans.
Ik dwaal nog uren door het oeverbos en beklim de Westerveldse Bult om weg te dromen van de stilte en overweldigende vegetatie! Wat doen twee weken regen en warmte met een bos… alsof er een groene bom is ingeslagen. Langs het water staat een eenzaam tentje. Vorig jaar stond er ook een tentje van een Duitse jongeman die werk in de omgeving zocht, bij boeren enzo… misschien is hij wel teruggekomen naar deze prachtige plek.
Van de rietlanden loop ik zo het bos in en wat zijn er veel nachtegalen! De schemer die ondertussen op gang gekomen is laat veel andere vogels zwijgen. Tegen het avondlicht zie ik een nachtegaal zijn hele repertoire afdraaien. Dat dat uit zo’n klein bruin vogeltje kan komen 🙂 Ik neem met mijn fototoestel een filmpje op… wat is dit mooi! Als ik het filmpje terugzie, zie ik dat het inderdaad 50 tinten grijs is! Alleen de inzoommomenten zijn groen… heb ik nu dan het moment vastgelegd?
Van het oeverbos loop ik via de dijk naar het lager gelegen bos achter de dijk. Dit bos is zo anders dan het hoge bultige bos aan de oever van het Zwarte Water. Beneden is het zompig en wordt het bos doorkruist met watertjes. Ook zijn er moerassige plekken waar bijvoorbeeld de wespspin voorkomt, de grootste wielspin van Nederland, een echte beauty!
Mijn keus gaat uit naar het moerasgedeelte. Al vaker ben ik getuige geweest van de capriolen van een uil die daar aan het jagen was in de schemering. Op een bankje aan de rand van het moeras hoop ik op een glimp van de uil. Maar het wordt een voortzetting van een urenlang concert van de vele nachtegalen. Ik schat zeker tien nachtegalen, voorgaande jaren was ik al blij er drie à vier te horen. Ondertussen is het laatste rood van de ondergaande zon al achter de dijk verdwenen. De maan zie ik nergens, die staat ergens aan de andere kant van het bos… recht tegenover de zonsondergang.
Als ik het brede graspad, tussen de plassen en modderplekken, doorkruist heb, komt het pad met de knotwilgen in zicht. Het pad waar B8 aan staat. Recht voor me, tussen de bomen door, zie ik een gigantische abrikooskleurige maan opdoemen. Wow!! Hier moet ik echt een foto van hebben! Dat wordt rennen, want de donkere lucht komt er ook aan. Net op tijd kan ik een prachtig portret schieten. Wat ziet ze er weer gaaf uit en groot!
Als ik zo staat te genieten zie ik dat er iemand achter me ook het wilgenpad afloopt. Dat komt niet vaak voor, bezoek. Ik draai me om, om degene te ontvangen. Het is een lange jongeman met een gebreid mutsje op en een grote houten oorbel in. We raken aan de praat en hij is student aan de Cibab in Zwolle, een school voor uitmuntende creatieve geesten. Ook hij is in de ban geraakt van dit bos en komt er regelmatig even zijn batterij opladen… net als ik, alleen. We praten over de waarde van het alleen zijn in dit bos en wat het ons brengt. Ook vertel ik over Boompje en B8 en het contact dat ik heb met hen door de jaren heen. Hij snapt het niet helemaal: ”Contact met een boom, ze schrijven toch geen briefjes?” En ik zeg het ook niet helemaal te begrijpen. Het is er gewoon, contact… en de woorden die ik krijg… het blijft een raadsel. Zijn het mijn eigen woorden of is het werkelijk een woord dat ik van mijn uitverkoren bomen krijg? Ik laat het mooi in het midden. Maar wat ik wel weet is dat de woorden die ik krijg vaak een totale verrassing zijn.
De student vraagt of het een spiritueel iets is wat ik beleef… tja, en daar ben ik ontwijkend in. Waarom… geen idee. Ik zeg dat mijn volle maanwandelingen in ieder geval ervoor zorgen dat ik regelmatig (eens in de maand dus) een avondwandeling maak in m’n uppie in dit bos. Natuurlijk is het spiritueel! Maar waarom draai ik daar zo omheen? “Spiritualiteit heeft in de breedste zin te maken met zaken die de geest (Latijn spiritus) betreffen. Het woord wordt op vele manieren gebruikt en kan te maken hebben met religie of bovennatuurlijke krachten, maar de nadruk ligt op de persoonlijke innerlijke ervaring”.
Waarschijnlijk heeft mijn gedraai ermee te maken dat ik niet graag als zweverig overkom. Wat dan wil zeggen dat ik spiritualiteit zweverig vind? Weer zo’n schilderijtje in mijn bovenkamer, waarvan ik dacht dat die behoorlijk leeg was 😛 Een schilderijtje om eens vaker naar te kijken dus.
Als we zo geruime tijd hebben staan praten, en de maan ook al die tijd achter de donkere wolken verdwenen is, wil ik graag naar B8. Grappig is dat ik dan bemerk dat we bij de plek van Boompje hebben staan praten. Toen ik bemerkte dat er iemand achter mij het bos uitkwam, ben ik doorgelopen voorbij B8 (ja, echt zonder te groeten… ik zou mijn vriend zomaar voorbij zijn gelopen als de volger mij niet aan zou hebben gestaan!). Pas bij de plek van Boompje heb ik me omgedraaid en heb de volger begroet. En nu wil ik dus terug naar B8. Ik groet de jonge man en keer terug op mijn schreden. Het was een hele leuke ontmoeting, en ik zeg te verwachten dat we elkaar vast vaker zullen ontmoeten in het voor ons beiden bijzondere bos (de koekoeksbloem 🙂 ?)
Als ik op B8 afstap ga ik eerst eens rustig naast hem staan. Heerlijk de frisse avondlucht inademend en genietend van het uitzicht op de schaapskudde van Westerveld, die nu ligt te dommelen in het weiland.
Als ik zijn stam aanraak en contact met B8 maak, krijg ik (ja, ik schaam me er best voor!) “Teef”. OMG wat moet ik hiermee? Is B8 pissig omdat ik ‘m voorbij liep? Omdat ik over ‘m stond te praten alsof hij er niet bij was? Omdat ik ons geheim (hoezo ‘ons’ en hoezo ‘geheim’… echt weer iets om je voor te verbergen… vriendschap met een boom! Zweefteef!) verklapt heb? Ik ben echt flabbergasted, hoe ik weer op m’n plek gezet wordt door B8.
Toch zie ik er ook wel de lol van in. Toen we stonden te praten verbaasden we ons erover dat er geen ‘hond’ in dit bos te bekennen was. Hij had tijden aan de waterkant gezeten, genietend van de zonsondergang en alleen een konijntje was langs gekomen. Mij was dat zelf niet ten deel gevallen, alleen de overweldigende aanwezigheid van de nachtegalen was mijn gezelschap geweest. Tja, en dan ’teef’, toch een hond 😛
Ik heb net even op ’teef’ gegoogled… tja, daar word ik ook niet veel blijer van. Het is in ieder geval behoorlijk negatief bedoeld. Alhoewel voor mij heks niet als zodanig klinkt. Ook kan je via ’teef’ op allelei pornosites terecht komen… geile teef. Tja, Beltaine in actie! Vooralsnog hou ik het op een boze boom. B8 heeft me weer eens flink de les gelezen… tja, van je vrienden moet je het hebben! Ben toch wel blij dat hij me niet kan volgen, laat ‘m maar mooi even boos blijven… daar in het bos 😛
Als ik wat verbouwereerd van B8 wegloop gaat mijn mobieltje over. Over de weilanden klinken opeens de klanken van een Marokkaanse of Turkse band (de oude mobiel van zoonlief mag ik gebruiken omdat de mijne stuk is… en zo ook zijn gave ringtone). Mijn dochter staat voor de deur… en er is niemand thuis. Ze was wezen wielrennen (en dan neem je geen sleutel mee???) en even bij opa en oma aangewipt. Manlief heeft dienst op de dierenambulance en onze zoon zit in Berlijn voor school. Dat wordt dus op een holletje terug naar de auto… ze boft, anders had ze nog een half uur in de kou moeten zitten. Nu was ik in 10 minuten thuis! En zo ben ik opeens weer moeder… Maia in plaats van een Teef 🙂
Liefs, Loes
Het is vandaag 2 april en mijn wielrennende dochter heeft haar passie gevonden! Vandaag is ze even naar Zuid-België geweest om een internationale wielerkoers te rijden. Donderdags heeft ze vrij van haar werk, dus het kon 🙂 Ze zit sinds eind vorig jaar in dameswielerploeg de Adelaar in Apeldoorn en is de ‘belofte’ van 2015. Ze traint heel veel en rijdt sinds kort wedstrijden. En nu is ze dus weer onderweg naar huis, wat een bikkel die meid van me! Ik ben blij als ze straks weer voor de deur staat… waarom altijd van die gevaarlijke passies? Eerst jaren lang paardrijden en springen… en dan nu dit. Waarom geen schaken of zo? Ik weet zeker dat als ze niet was gaan wielrennen, dan was ze gaan parachutespringen 🙂
Allemaal een kwestie van loslaten… en omarmen.
